domingo, 28 de agosto de 2016

PREGÓN DAS FESTAS DE CASTRO DE BEIRO 2016

       Comparto con vosotros el Pregón de las fiestas de mi pueblo, Castro de Beiro, que tuve el honor de pronunciar el viernes día 26 de agosto.Aunque es una acción festiva menciona algún tema que ya ha sido tratado aquí, nada menos que en 2013.
 
    De novo San Vitoiro. Un ano mais en festas! Iste ano eu son a encargada de darlle a benvida a todos os amigos e familiares que nos van acompañar na nosa festa, tamén a todos vos que estades aquí dispostos a escomenzala da mellor maneira.

    Gracias a Comisión de Festas por ofrecerme ista oportunidade de dirixirme a vos.

    As miñas palabras que falarán da Festa e da identidade.

    Da festa porque estamos en festas. Da identidade porque é algo que tamén nos dá a festa. E porque é algo a celebrar sempre, algo polo que facer festa.

    Se vos dades conta, anque as festas son semellantes todas teñen algo distinto que non só é o santo que se festexa senon que cada pobo esforzase por facer cousas diferentes ós outros – a festa da empanada, do pemento, dos callos, do viño, etc, etc- , tamén por traer orquestas diferentes, mellores, mais chamadeiras, etc.

    E hoxe, case que se esforzan por ter festa. Costa moito armar unha festa. Non só cartos. E moito o traballo, moito o tempo, moito o papel, moita a responsabilidade que hai que poñer en xogo. E vemos arredor de nós como nos pobos nos que un ano falla a festa o seguinte ano xa non se fai, non hai quen consiga levantala. E entón xa non se fai mais!

    Neste aspecto nós, os do Castro, resistimos e facemolo moi ben. Iste ano e os derradeiros as festas foron boas, as comisións tiveron éxito; a diste ano tamén o ten xa, como amosa a churrascada da pasada semana que encheu iste campo. Mantela festa, fai hoxe en día a nosa identidade. Nos arredores somos das poucas parroquias que a teñen, bar da comisión aberto moito tempo, actividades os domingos e, como non, Semana Cultural. Unha novedade digna de suliñar. Felicidades Comisión de festas, gracias por facela!.

    Hai unha segunda cousa que fai a nosa identidade, a identidade do Castro. Esa é a paisaxe, o verde, o monte. A maravillosa orografia cun monte de perfil suave no que se deita o pai Miño, mais un monte enganoso, cheo de repechos, de ladeiras empinadas, de vales e escorrentias que fai anos estaban cheas de arbores: cortizos, castiñeiros, carballos, vidueiros, ameneiros, piñeiros... cheas de animais e paxariños. Non, daquela non habia eucaliptos nin acacias, as pragas do monte hoxe en día!. Como tantas veces decía D. Pedro, o noso cura tantos anos, "O Castro é o pulmón de Ourense...".

    A magnifica paisaxe percorrida pola carretera chea de curvas de Quintela a Castro de Beiro e pola empinada Costiña de Canedo. Unha deu lugar a famosa subida de Castro de Beiro e a outra a unha cantiga que cantaban fai cen anos: a costiña de Canedo, a costiña de Canedo...o subila e o baixala perdín a cinta do pelo! Hoxe é tamén un tramo do Camiño de Santiago polo que tantos peregrinos de multiples países suben con esforzo.

    A subida a castro de Beiro foi parte da nosa identidade moito tempo. A comisión quixo honrala na conferencia da seman cultural que poidestes escoitar istes dias polo tanto eu no falarei dela.

    Centrareime na paisaxe:

    Como sabedes eu pasei todalas festas de San Vitoiro eiqui dende nena, dende que me trouxeron de Caracas fai xa case que.... unha eternidade!!!. Hoxe quero lembrarme dunha festa do San Vitoiro en particular. 

   Sería polo ano 1965 -mais ou menos- que veu o lume o dia da Festa. Nunca antes se vira outra! Ou polo menos nós, os nenos daquela. O lume subia furioso pola carretera que ven de Quintela e corria cara a Costa de Canedo. Nada quedou de Viñás, a Penoubiña, a Cantarilla, Fargulleiros, a Serpe, de toda a Costa. Miles de árbores, animais, morreron. Parou a música e todolos veciños foron apagar no lume. Mesmo os nenos colaboramos enchendo caldeiros de auga porque había cadeas de persoas que levaban a auga as beiras da aldea preparandose por se o lume chegaba arredor das casas.

    Todos estábamos abraiados, mortos de medo. Os maiores temian perder todo o que tiñan: casa, animais, eidos e os nenos.... non sei que pensábamos, mais ca que todo era terrorifico porque o noso mundo descolocouse de golpe.

    Cando o lume parou.......todo era color negro, a terra era coma a borralla...un asco, mais un asco negro!!.

    Pra min houbo unha fenda na miña nenez: o que pasou antes do gran lume e todo o que pasou despois!

    Dende aquela pasaron moitos anos. Pasaron tamén moitos lumes. Cada ano. Cada dous.... Depende. ¿depende de quen? Habia dictadura, agora hai democracia. Unhos deixaronnos outros naceron e o lume sigue vindo, invariable. Cada ano...cada dous!!!. ¿depende de qué?

    Mais ¿porque falo do lume cando estou a falar da identidade? Porque o lume mata o que somos, mata a quén somos nos, os do Castro. E ¿quén somos? Somos xente do verde, da natureza, xente que entende de aire, de auga, de choiva, de lúas, de terra, de animais. Xente que ten unha fala na que a totalidade das verbas son referidas a agricultura, pesca, gandaria e ós seus oficios.

    Mirade ben: se non hai monte, se non hai bosque, se non hai natureza nin hai agricultura, nin gandaria nin case pesca (a borralla dos lumes provoca nas rías a enfermedade dos moluscos coma o mexilón). A economía fundese, o paisaxe desaparece e nós todos somos menos felices pois a felicidade procurase con praceres sinxelos e -como está probado cientificamente- a acción mais sinxela e curativa é observar a beleza, mergullarse nun mar de tranquiladade só rota polo rumor do vento e os píos dos paxariños, que as horas devalen deica que chegue o solpor. Nós, que disto temos abondo damonos o luxo de perdelo cada ano... ou cada dous!.

    E ¿qué ten que ver isto coa celebración dunha festa?. Pois que pra celebrar a festa, o pracer de estar xuntos, hai que contar con motivos pra facelo, pra celebrar. Dito xa que a festa é identidade e que nós nisto levamos dianteira, precisamos manter moito tempo a outra cousa que nos da identidade. O paisaxe, o monte, o verde, a beleza do chan no que vivimos.

    Isto lévame o final das miñas palabras momento no que quero facervos unha petición: manter a identidade, coidar o que somos e quen somos pra así manter motivos pra celebrar.

    E pra iso precisamos alexar o lume de nós, coidar o noso monte. E non é ista unha cousa de políticos senon da xente. Calquer político traballará nun tema se a poboación llo esixe, polo tanto somos nós os que temos que decidir e organizar como queremos coidar o monte. Boto o aire unhas perguntas

    ¿Para qué non aporveitar e facer sendeiros e rutas pra perrecorrer a pé ou na bici de montaña?

    ¿Para qué non repoboar con árbores tradicionais que den sombra, leña e fagan pradeira por debaixo?

    ¿Para qué non tentar de introducilo cultivo dos olivos no que Galicia foi senlleira fai séculos e agora estase a recuperar con moito éxito empresarial?.

    ¿Para qué non iniciar a explotación do monte para enerxias limpias tipo biomasa?

    Aqui temos duas asociaciós dos veciños, logo temos xa unha estructura que pode ir traballando no asunto pra que o próximo ano quen faga a festa ou quen dé o pregón poida decir que botamolo lume fora un ano mais, e que mantemos a nosa identidade e os motivos pra seguir a facer festa.

    Lembradevos que a identidade do Castro está en xogo e que é algo que non nos pertenece soio a nós senon que somos os transmisores para os fillos os netos.

    E agora a disfrutar: comer e bailar até caer rendidos...!

    Viva Castro de Beiro!! Viva San Vitoiro!!!

    Moitas gracias!


lunes, 25 de abril de 2016

PROPUESTAS PARA LA NUEVA CAMPAÑA


   Vaya por delante que hace días vengo sosteniendo que no debe repetir ningún cabeza de lista de los 4 grandes partidos ni tampoco los integrantes de sus listas. Pero no es de eso de lo que voy a tratar en este post y ya habrá tiempo de desarrollarlo.

   El asunto que hoy quiero contar es exponer unas cuantas ideas que, a mi juicio, son interesantes para la nueva campaña electoral que se avecina; incluso diría que son necesarias.

   La primera de ellas consiste en que entiendo necesario un pacto de caballeros que evite la continua referencia a quien fue culpable de la situación que desemboca en la nueva convocatoria electoral. Eso que en España se nos da tan bien...el y tú más. A estas alturas los ciudadanos tenemos todos una idea muy clara de quien fue culpable, o más culpable que otros. Insistir en exponer públicamente sus rencillas y bellaquerías no haría más que ahondar en el hartazgo existente y provocaría más abstención el 26 de junio.

   La segunda idea sería no rehacer ninguno de los programas políticos que se han presentado a las elecciones del 20 de diciembre. En cambio, en esta campaña deberían ofrecernos explicaciones serias -por muy aburridas que estas sean- de las medidas del programa de cada uno, para que los ciudadanos constatemos que se saben aquello que dicen defender y, de paso, nosotros también aprenderíamos y mucho. En lugar de grandes palabras, vacías y hueras, en lugar de estribillos, consignas y letanías...didáctica señores y señoras candidatos/as!

   La tercera idea sería que entrasen de una vez en explicar bien el modelo territorial y constitucional. No vale eso de ante el independentismo catalán yo propongo X o Y e incluso Z. La gente no tiene porqué entender conceptos jurídicos complejos así que, con la constitución en la mano y el derecho constitucional comparado en la otra, desgranar los elementos de cada concepto de modo que se entiendan no solo las diferencias sino también a donde nos llevan cada uno de esos conceptos y cómo nos llevan hasta allí. Un ejemplo: nos lleva a vivir juntos, de qué modo juntos, o separados y qué implica para nuestra vida diaria, nuestro país y Europa cada uno de ellos? Esa pedagogía política está faltando hace años.

   La cuarta idea es que no haya cartelería alguna. Nada de gastos en nuevos carteles, folletos, etc etc etc. Estamos en una situación económica durisima y es una vergüenza no solo que se repitan las elecciones sino que se repitan sus gastos. Ahorrar al erario público debería ser el primer mandamiento de un político. Ya conocemos sus caras, si repiten, y si no repiten tenemos la tele y las radios, la prensa, internet, etc. ¿Porqué no innovar  difundiendo pequeños videos artesanales con las ideas y las caras de los candidatos? U organizar pequeños debates por Skype o Google? Se trata de llegar más cerca para influir y, al mismo tiempo, ahorrar.

   La quinta idea -que debería ser la primera ya que es de una importancia primordial- es que nos expliquen los próximos recortes. Sí, ese tabú del que ninguno quiso hablar pero que está ahí y van a tener que hacer sí o sí. Que nos expliquen cuanto dinero supone -se dice que 4000 millones de €-, cuando y como se hará, a quienes afectará, cómo van a hacer para seguir manteniendo los servicios públicos. Ya solo con eso me conformo! Sería un avance, un hito histórico en verdad: explicar medidas desagradables para la gente y que suponen mucho sacrificio.

   Y, por último, propongo aquí una idea que no es mía. En realidad la tomé prestada, con su permiso, de una amiga. Se trata de que estas elecciones no sean subvencionadas por el erario público, de forma que cada voto obtenido suponga al estado O€ a pagar a los partidos. Aquí, de nuevo, se precisa un acuerdo, un pacto de caballeros, ya que la legislación electoral no tiene prevista esta situación. Pero entiendo que sería una garantía de seriedad, algo así como el elemento que puede convencer a la ciudadanía de que las elecciones no se repiten porque sí, porque convenga  a los intereses (de cualquier clase) de alguno o varios o todos los partidos implicados. Si de verdad esto ocurriera sería un gran avance en la credibilidad de los políticos y en la confianza en nuestros partidos.

   Me despido recordando algo que se olvida muy a menudo -salvo por Podemos- y es la emoción en la elección. Cuando el ciudadano mete su voto en la urna no solo lo hace por unas ideas, sino por emoción. Tanto como se esfuerzan todos por parecer o más de centro o más de izquierda..para obtener votos en el caladero del de al lado y, sin embargo, no comprenden que todos los que están en el caladero del otro no te van a votar por ideología sino por emoción. Porque algo de ti o de lo que dices o de como lo dices les hace vibrar. Incluso los de tu propio caladero, no te abandonan si vibran contigo.

   Aviso a navegantes: ¿saben todos quién vibra con quién?

   Despues de las risas por favor una reflexión!

jueves, 7 de abril de 2016

LA BANALIZACIÓN DE LA CONCIENCIA





   Al modo de Hanna Arendt cuando hablaba de la banalización del mal, en el caso de los nazis que pretendían no tener responsabilidad de lo que había ocurrido,  en el caso de las instituciones europeas y su actuación con los refugiados estamos ante la banalización del derecho internacional y de las propias normas de la UE. Además de la trivialización de nuestro acervo cultural, el que señala a Europa como tierra de acogida.

      Desde los tiempos de Moisés existe la obligación de proporcionar refugio a los perseguidos. Durante siglos la Iglesia proporcionó refugio –entendido como tierra segura-, lugar seguro a los que huían. Introducidos por la Revolución francesa los Derechos del Hombre el derecho de asilo sufrió distintas vicisitudes hasta que tras la II guerra mundial fue instaurado mediante la Convención de Ginebra y el Protocolo de Nueva York.

   Sin embargo nada de lo conseguido a través de este larguísimo periplo histórico parece suficiente hoy. Ni nuestras raíces judeo cristianas –ya he manifestado como en las dos religiones hubo derecho al refugio desde muy atrás- ni las normas internacionales que hemos asumido como propias (así ha sido en las constituciones de todos los países y en los propios tratados de la unión) han sido suficientes.

   Presumen nuestros representantes de que somos tierra de acogida y luego permitimos el infierno en nuestro propio territorio. Un no lugar donde todo lo malo se encarna en otros seres humanos, esos que hace nada éramos nosotros mismos. Un nosotros compuesto por la gran mayoría de países que hoy son Europa. Bien porque hayan sufrido la última guerra mundial bien porque hayan sufrido una guerra civil. Echando simples cuentas solo se salvan Portugal, Suecia y Finlandia y, aun así, no puede asegurarse de que no hayan sufrido sus consecuencias.

   ¿Qué es entonces lo que pasa? Que la política de refugiados carece de altura de miras políticas, morales, no aporta nada al desarrollo de la humanidad, a los tiempos venideros. Las miras políticas por no saber adoptar decisiones encaminadas a preparar el futuro de las personas que hoy huyen y la relación de la UE con sus reordenados países. Todo se encamina a evitar la avalancha, cerrar las puertas y esperar a que todo pase.

   Las miras morales porque nuestra cultura es cristiana, acogedora, diversa y como tal nos prepara para dar socorro, también para pedirlo. No hace mucho eso mismo que hoy ocurre con Siria ocurrió entre nosotros. Entonces las élites se propusieron que no volviese a suceder, lo que sin embargo parece no contar ya.

   Se observan algunos rasgos definitorios de la política europea sobre refugiados. En primer lugar el alejamiento de los políticos de  la ciudadanía; incluso en países donde lo están pasando realmente mal como en Grecia los ciudadanos ayudan con lo poco que tienen a los refugiados que nada poseen mientras los políticos solo ejercen el poder eludiendo la responsabilidad en la gestión de la situación. Para ellos toda actuación se resume en términos de ganancia/beneficio. Olvidan que como servidores públicos de Europa están en sus puestos en primer lugar para defender la propia ley europea y nuestro acervo, tal como exigen los tratados que conforman la unión.

   En segundo lugar la toma de decisiones, función de los líderes y sus segundos, ha de hacerse en función no solo de las apremiantes necesidades haciendo cosas diferentes para lograr resultados diferentes sino también de la Visión de futuro para la UE. Visión que ha de ser compartida. Y es aquí donde a mi juicio flaquean: al haber reducido la unión a un club de ricos, en función de la economía, en un momento de crisis de ésta nuestros líderes no aciertan a ver entre la niebla  no anticipan qué es lo que quieren para la unión en los próximos años. La toma de decisiones y la visión de futuro son el talón de Aquiles de los actuales líderes, por contraposición a aquellos de los años posteriores a la segunda guerra.

 En tercer lugar el alejamiento de los países centrales ,los más ricos situados en el corazón de Europa, de las fronteras lindantes con los lugares donde la desesperación es hoy la norma. No es en sus propias puertas donde se agolpan nada más llegar por miles y miles, en todo caso llegará a ellas una cantidad asumible, distribuyéndose el resto en otros países.

   En cuarto lugar la razón económica ante todo, las decisiones se toman en base a reflexiones económicas y si algún asunto no produce beneficio es que no es prioritario abordarlo. Se confunde valor con precio pues si bien hoy cuesta económicamente atender a refugiados se puede hacer prospección de lo que supondría en beneficios dentro de un tiempo. Pero antes sería necesario tener una Visión de futuro concreta y compartida. Podría seguir, hay más argumentos.

   ¿hay soluciones? Si. A largo plazo y a corto plazo. En ambos casos la primera de ellas es una solución legal: la obediencia plena a las normas, es decir a los tratados internacionales que una vez asumidos por la UE y las constituciones de los países son norma interna. Por tanto es obligado cumplir los arts. 31, 32 y 33 de la Convención de Ginebra de 1951 que prohíbe expresamente las devoluciones a lugares donde la vida de las personas corre peligro además de que exige que de existir devoluciones se hagan con garantías legales –procedimientos, expedientes, oír a los interesados- y dando unos plazos en todo caso suficientes-. Nada de esto ocurre aquí: no se tramita ningún expediente, no se permite que los refugiados soliciten protección, ni existe una base legal acordada al máximo nivel de la UE que considere a Turquía un país seguro. Y eso que se la va a dotar de medios económicos importantísimos para que haga frente a sus nuevas responsabilidades.

   La pregunta que, a mi juicio, hay que hacerse es ¿qué pasaría si los países de Europa hicieran lo que se ha encargado a Turquía que haga? Al fin y al cabo el dinero, o la mayor parte de él, es de Europa. Hasta hoy no he leído que se haya formulado tal pregunta. Corresponde tal comportamiento al déficit de liderazgo que critico: sin preguntas no hay respuestas. Aunque no sé si se corresponde con la mentalidad economicista porque ¿se ha calculado si sale más barato o más caro hacer evacuaciones planificadas desde los países limítrofes con Siria en lugar de devolver a Turquía y pagar su reasentamiento? Tampoco nada se ha oído sobre esto.

   Otra solución a corto plazo es poner en marcha un verdadero sistema de asilo, con sus registros, procedimientos y funcionarios. Existe un organismo europeo, una Agencia radicada en Malta, la EASO, competente en la materia y del cual no se oye hablar a lo largo de la crisis y ya van muchos meses. El Asilo es obligatorio para los países en tramitación y resolución y derechos para las personas mientras se tramita, aunque no es obligada la respuesta positiva a la solicitud. Ahora se oyen voces solicitando una Agencia de Asilo….pero si ya existe!! Por cierto que muy desactualizada su web por lo que no es posible conocer en tiempo real qué actuaciones lleva a cabo.

   Una más es acordar -y cumplir-  una cantidad para reasentamiento y repartirla entre los estados sin que sea posible que estos demoren la ejecución de ese cupo. El reasentamiento no es obligatorio para los estados pero ante el tamaño de la crisis es preciso tomar otras medidas distintas de las habituales. Si el derecho de asilo se ha incorporado a los ordenamientos jurídicos de todos los países que funcionan de modo democrático es porque supone un avance para la humanidad, la justificación misma de un sistema en el que poder vivir una vida plena acorde con nuestra condición de humanos.

   Banalizarlo, trivializarlo, ridiculizarlo, violarlo, volverlo tan insignificante como si nunca hubiera existido es una decisión o actuación innoble y peligrosa. Nos retrotrae a épocas tan lejanas que ya no resulta fácil calcular las consecuencias a las que puede llevar tal actuación.
   Hace nada sucedió que fuimos refugiados. Están todavía vivos muchos que padecieron las atrocidades nazis, lo están sus hijos y nietos, ¿para qué no preguntarles si les gustaría volver a ver tales situaciones? Para qué no preguntarse que hubiera pasado si nadie hubiera aceptado refugiados.

   Porque lo peor de todo esto es que nos olvidamos que hoy son sirios, iraquíes, afganos pero mañana podemos ser nosotros. Porque ya lo fuimos, hace 70 años. Y, como se sabe, la historia se repite.


domingo, 6 de marzo de 2016



ITEMS PARA UNA NEGOCIACIÓN CONTROVERTIDA
(Y...FRACASADA)

   Las recientes negociaciones para la investidura como Presidente del Gobierno de Pedro Sánchez nos han deparado situaciones un tanto paradójicas. Por mencionarlas de modo escueto, las llamaré items al modo de los elementos de un test psicológico.

   Item 1: A partir del 21 de diciembre se inciaron los dimes y diretes de unos calmando a la población "por supuesto que negociaremos porque lo principal es echar al PP" y de otros "si PS quiere negociar nosotros estamos dispuestos a...si se tiene en cuenta...".

   Item 2: A continuación, cada uno de los dos bandos-partidos impuso sus líneas rojas que decían: "no vamos a negociar nunca con quien quiere romper España" y "la condición primera antes de cualquier otra (social o económica) la celebración de un referendum en Cataluña".

   Item 3: Ninguno se dió demasiada prisa si bien el partido socialista habia explicado por activa y pasiva que no daría un paso adelante para negociar hasta tanto el Rey le hubiese encargado recabar apoyos para la investidura. Si ese hecho llegaba se sentarían de inmediato a la mesa de negociación.

   Item 4: en el momento de asignarse los asientos en el Congreso, Podemos sufrió una afrenta totalmente gratuita de verse relegado a la parte más alta de la Cámara -conocida como gallinero- sin razón objetiva alguna ya que la tercera fuerza no puede ser menos visible que la cuarta fuerza. Este hecho inexplicable desde todo punto de vista fue responsabilidad de los dos partidos mayoritarios, según se reflejó en la prensa. Justamente, fue corregido en la resolución del recurso planteado.

   Item 5: El mismo día, y a la misma hora, en que PS era recibido por el Rey Pablo Iglesias convocaba a la prensa y con gran estruendo de efectos presentaba a los miembros de su gobierno en el que él se reservaba el puesto de vicepresidente. De ese momento ha quedado la imagen y, dentro de ésta, otra pequeña imagen : el general Rodríguez mirando al suelo del que no levantó la vista durante todo el tiempo que duró la retransmisión. ¿cuanto vale esta imagen? Esta fue un tour de force!

   Item 6: Y comienza la negociación. PS dijo en rueda de prensa que negociarían con todas las fuerzas, salvo con el PP, al que consideraban culpable de la rampante corrupción que asola España. Pero, cada vez que PS convocaba una rueda de prensa, PI citaba a los periodistas un poco antes con motivo de algún asunto relativo a la negociación enseñando los dientes por si PS negociaba con otros (Cs). Otro tour de force!

   Item 7: En el fragor de tanta palabrería destinada a rellenar de contenidos las ruedas de prensa, PI dijo que las negociaciones serían públicas para que todo el mundo supiera qué es lo que se discutía. Entonces PS dijo que serían transmitidas por streaming. Albricias, al fin íbamos a vivir en directo como se parte en cachos lo que más nos importa y como se negocian y trajinan los trocitos que pueden implicar perjuicios en nuestra vida!!!!

   Item 8: por fin, se sentaron a la mesa. Pero, a pesar de haberlo prometido, no hubo retransmisión y no nos enteramos de nada. Peor aún: nos enteramos de menos que en otras ocasiones! De improviso Podemos se levantó de la mesa a causa de que Psoe había negociado con Cs y había firmado un pacto. Y Cs es la derecha y eso, para Podemos, es muy muy peligroso, definitorio incluso, aunque se han hartado de decir que ellos son transversales que no son de derechas ni de izquierdas porque eso ya no existe. Eso era en tiempos de la casta! Ahora lo que existe son los de arriba y los de abajo, y estos últimos son LA GENTE.

   Item 9: De nuevo, rueda de prensa con gran aparato y palabrería, esta vez más escueta. Y cómo no...con imágenes que contrastaban con lo dicho. En primer lugar no estaba PI como de costumbre. En segundo lugar los gestos y la expresión de los rostros -de Errejón y Domenech- decían que aquello era un mazazo, algo con lo que no contaban y que podían convocar sucesivas ruedas de prensa que nunca habría nada tan definitivo como lo que ahora debían transmitir. Algo así como: nos hemos pasado de frenada, a ver qué hacemos con este marrón...!

 Item 10: No se quedaron atrás los representantes del Psoe con su redacción y/o interpretación del acuerdo firmado, los textos distintos en algunos párrafos que se difundieron en las web de los firmantes, los posteriores desmentidos, la explicación pueril de los errores e, incluso, el tono y la expresión corporal utilizada durante la explicación. Nada decía que las cosas habían ocurrido tal como se estaban contando.

   Digamos que esto fue el primer bloque de la negociación. Porque la negociación es un proceso que transcurre desde el momento en que es posible inciarla hasta el momento en que se llega a un acuerdo o se produce el hecho contrario al objetivo que con la misma se pretendía. En nuestro ejemplo: desde el día 20 de diciembre hasta el día 2 de mayo en que se haya producido acuerdo o se convoquen nuevas elecciones.

   ¿Qué tenemos en el segundo bloque?

   El día 2 de marzo en que se desarrolla el Pleno de investidura. Y se oyen las propuestas de uno -el candidato- y las contestaciones y réplicas y contraréplicas de otros. Y, de nuevo, las imágenes que valen más que mil palabras. Incluso las palabras que valen más que mil imágenes!.

   Item 11: Hubo tres jóvenes políticos que estuvieron muy en su papel. Garzón de IU, que sin ningún insulto ni grito ni gesto extemporáneo, dijo mucho más, y mucho más a la izquierda que Iglesias. Rivera muy centrado, tranquilo, tendiendo la mano y recordando todo el rato el interés general. Sánchez, muy bien en su papel de responsable del encargo del Jefe del Estado y, por tanto, de intentar llegar a un acuerdo de investidura al menos; también de signatario de un acuerdo que habría de ser validado por la cámara así como de una trayectoria, la del partido socialista, que es de sobra conocida en sus aciertos y errores. A ninguno de ellos nada que reprochar ya que aquí no se habla de afinidades ideológicas.

   Item 12: En lo que se refiere a Iglesias, estuvo extemporáneo, teatrero, insultón y faltó a la verdad si bien puede que de forma desapercibida. Extemporáneo por las andanadas que dirigió contra González (últimamente el niño de sus odios) que nada significaban en ocasión tan solemne – éste no es diputado, ni presentaba un acuerdo para la investidura único objeto de la sesión parlamentaria- pero que tocaron el corazón y la razón de muchos militantes, votantes, simpatizantes socialistas y ciudadanos en general. Y provocaron miedo. Sí, miedo. A la llamada venezuelización de España, algo que dicen es imposible aquí si bien eso mismo dijeron allí, la cubanización le llamaron. Aparte de que tales andanadas si no han sido probadas en juicio constituyen una calumnia y esta figura no tiene cabida en sede parlamentaria.

 Insultón por el mismo motivo, las andanadas contra el ex-presidente. Teatrero por los marcados gestos que tuvo con Domenech que luego sirvieron para elaborar la superficial frase de solo falta que tú y yo nos queramos, Pedro, como si la vida y las tribulaciones del Estado y los ciudadanos fueran un plató de telerealidad, donde darse besos, piquitos y tocarse las nalgas. Y faltó a la verdad con lo de Puig Antich. Que éste haya sido el último condenado a pena de muerte por garrote vil -cuestiones totalmente reprobables- no le convierte en inocente de un delito que era lo que parecía que Iglesias declaraba. Creo recordar que fue hallado culpable de la muerte de un policía en un portal de Barcelona.

   Aparte de discursos donde cada uno mantuvo su posición, no hubo hechos tan destacables en la segunda sesión de investidura.

   No obstante, es el momento de preguntarse cosas, puesto que es posible que nos veamos inmersos de nuevo en un fragor de ruedas de prensa, escritos, desmentidos, comentarios, etc y así hasta primeros de mayo.

   Item 13: ¿existió verdadera intención de negociar? A mi juicio no. Y, dado que las reuniones no fueron públicas como se había prometido, he de pensar que hubo menos intención por parte de Podemos que se quedó en la presión, en el tour de force, pues ningún negociador impondría con estrépito -y antes de empezar- justo los puestos a lograr y, además, teniendo menos votos y diputados exigiría aquellos que custodian el auténtico poder del Estado. No cabe en cabeza de negociador alguno.

   Item 14: ¿qué saben de negociar nuestros nuevos políticos? ¿y algunos de los no tan nuevos? ¿Negocian o aplastan? ¿acuerdan o imponen? ¿Son conscientes de que la negociación tiene sus reglas? ¿son las mismas en todos los grupos o ha de negociarse primero bajo qué reglas juegan? A mi juicio desconocen que para que una negociación sea exitosa -y esto se mide por los resultados inmediatos y los a largo plazo- lo primero que debe haber es legitimidad del otro y de sus propuestas, lo segundo exponer la necesidad que lleva a negociar con toda claridad (que no haya agenda oculta). Como no se retransmitido no puedo saber qué es lo que pasó aquí.

Item 15: ¿qué sentido o razón hay debajo de los insultos a González y, de paso, al partido del candidato? No solo las discusiones que pueda traerse ambos sino que, al no contar con una historia y credibilidad acreditada, necesita vincular -para destruir- al partido socialista con hechos totalmento reprobables por los que ya ha sido juzgado por la ciudadanía y, en ocasiones, por los tribunales y ya ha pagado su culpa ante la sociedad. No le estorba González, aunque lo diga así, le estorba el psoe. No nos engañemos!

   Item 16: ¿merecería la confianza para dirigir el Gobierno una persona, un diputado, que se comporta de forma tan atrabiliaria cuando las cosas no salen como había previsto? ¿cual es el grado de responsabilidad exigible a un representante que puede llegar a dirigir nuestro país? Imaginemos que en su futuro parlamentario todo tema de discusión se desarrolle del mismo modo: argumentos extemporáneos, insultos, verdades a medias, teatro asegurado. Es decir: todo lo que vale para agitar pero nada de lo que sirve para acordar. Mi opinión es que no, no merece tal confianza ni ejercería de modo adecuado su responsabilidad.

   Item 17: ¿cual es el mandato de la ciudadanía que puede deducirse de las urnas? No hemos concedido mayoría a nadie porque estamos en una situación tan crítica que es necesario para salir de ella el concurso de todos.

   Item 18: ¿qué hechos de nuestro pasado sirven para informar las decisiones a tomar hoy? Pues el acuerdo entre ideologías y partidos de la transición. Carrillo y Pasionaria, un ejemplo por una parte, Suárez, ministro del Movimiento, por la otra; y en el medio muchos socialistas tanto del exilio como del interior. Cuánto no habrán tenido que callar, cuanta no sería la repugnancia en los primeros momentos y sin embargo se la jugaron; se jugaban su vida pero también nuestra vida, nuestro futuro. Y cedieron, ninguno ganó todo lo que pretendía. Ellos sí que estuvieron a la altura!

  Item 19: ¿es posible aún llegar a un acuerdo? ¿es deseable? A mi juicio, deseable sí pero posible ya no. No, porque no hay puentes tendidos para juntar a los grupos, los que había se han quemado. No porque siguen todos en la misma posición (no solo Podemos) de que si negocias con uno yo no negocio y a la inversa. Ninguno, salvo el psoe, está dispuesto a dejar de ganar todo; nadie es capaz de ver que en un acuerdo -sobre todo si es a varias bandas- es preciso admitir propuestas de otros, aceptar que no vas a hacer todas tus políticas, algunas serán las de tu programa pero otras serán las de tus adversarios.

   Item 20: ¿Y si los resultados de unas nuevas elecciones son iguales o muy parecidos? ¿qué pasará con los mismos negociantes en la mesa? Y, finalmente, ¿han considerado los que negocian que sus actitudes no hacen sino incrementar que la derecha gobierne por muchos años? ¿son capaces de ponerse en la piel del ciudadano e imaginar las consecuencias que esto tendría para ellos?

   No quiero acabar este largo post sin declarar que mi posición es que me hubiera gustado un pacto de izquierdas pero que soy consciente de que la suma no da, para que dé se precisa a otros, de derecha o nacionalistas (también de derechas en su mayoría). También soy partidaria de negociar con todos, y aún no siendo de mi agrado en su totalidad el pacto firmado con Cs, no veo dificultad en que otros grupos aporten algunas propuestas distintas y que se incluyan en dicho pacto, modificandolo, para llegar así a la petición de los ciudadanos en las urnas.


   Soy consciente de la dificultad...